در سال ۱۳۵۰ هنگامی که با درجهی سرهنگی در ارتش خدمت میکردم، آزمونی در ارتش برگزار گردید تا افراد برگزیده در رشتهی حقوق، عهدهدار پستهای مهم قضایی در دادگاههای نظامی ارتش گردند.
هفتمین سال از عمرم را میگذراندم. هفت سالگی هیجانانگیز است و من در هفت سالگیام عاشق دوچرخه بودم. آن دوران اینگونه نبود هر چیزی که دلت خواست را چند روز بعد داشته باشی.
سدید عوفی در جوامع الحکایات آورده که بهرام شاه، پسر سلطان مسعود غزنوی، حاکمی به غور فرستاد، و او بر غوریان ظلم بسیار کرد. آخر، غوریی پایافزار پوشیده، پیاده به غزنین رفت و از آن ظالم دادخواهی کرد.
قبل از پریدن، فکر میکردم از همه بیچارهترم، اما وقتی که خودم را از بالای ساختمان پرت کردم... در طبقهی دهم، زن و شوهر به ظاهر مهربانی را دیدم که با خشونت مشغول دعوا بودند...
مهاجمان محتاج دلیل نبودند. تنها دلیلشان این بود که او در خانوادهی یهودی به دنیا آمده بود. نازیها به خانهاش ریختند و او و افراد خانوادهاش را دستگیر کردند. آنان را مانند گلهی گوسفند پیش انداختند.
در زمانهای قدیم، مرد راهزنی که خیلی زرنگ و چابک بود، سالیانه فقط یکبار و به تنهایی راهزنی میکرد و بقیهی سال را با پولی که بهدست میآورد، میگذراند. این مرد زرنگ نقشهای داشت.
روزی روزگاری، تاجری که دکان بزرگی در بازار داشت، دو شاگرد هم سن و سال را در همان سالی که این دکان را خرید بهکار گرفت. تاجر به یکی از شاگردان ماهی پنجاه سکه و به دیگری ماهی دویست و پنجاه سکه...
داستان در مورد خانم و آقای «اودا» هست. آنها دختربچهی تازه متولد شدهیشان را آنچنان زشت و بدقیافه تلقی میکردند که حاضر نبودند او را به دوستان و اقوام خود نشان دهند.
پسر کوچکی وارد داروخانه شد. کارتن جوش شیرین کوچکی را به سمت تلفن هل داد و روی آن رفت تا دستش به دکمههای تلفن برسد و شروع به گرفتن شمارهای هفت رقمی کرد. مسئول داروخانه متوجه پسر بود.
گفتم: شما برید، منم میام الان. سرِ حوصله یه لیوان نسکافه از فلاسک ریختم و مانتوی سفیدمو پوشیدم و گوشیمم برداشتم و سلانه سلانه از پلهها رفتم پایین. توی پاگرد طبقهی اول دیدمش، از همراهای بیمارا بود لابد.