خانواده‌ی گرازان بدبو یا گرازان جهان نو Tayassuidae، خانواده‌ای از زیرراسته‌ی گرازسانیان، از راسته‌ی جفت‌سم‌سانان و از رده‌ی پستانداران هستند. به جانورانی همچون اسب‌ها، کرگدن‌ها و تاپیرها که دارای یک سُم هستند، تک‌سم‌سانان و به جانورانی همانند گاوها، گوزن‌ها و بزها که دارای یک جفت سُم هستند، جفت‌سم‌سانان گفته می‌شود. در این خانواده تنها ۳ گونه‌ی گراز بدبوی لب‌سفید، گراز بدبوی چاکویی و گراز یقه‌دار جای دارند. گونه‌های خانواده‌ی گرازان بدبو در جنوب آمریکای شمالی و سراسر آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی زندگی می‌کنند. این جانوران بدنی تنومند، پاهایی کم‌وبیش کوتاه، دُمی بسیار کوتاه و خزی پُرپشت دارند. همچنین آنان گردنی کوتاه و کلفت، سری بزرگ، گوش‌هایی کوچک و گِرد و چشمانی کم‌وبیش کوچک دارند. گرازهای بدبو دارای پوزه‌ای دراز و استوانه‌ای هستند که با استخوان‌های ویژه‌ی پیش‌دماغی و یک دیسک غضروفی در نوک توانمند شده است. آنان حس بویایی بسیار نیرومندی دارند، به‌گونه‌ای که می‌توانند با آن خوراک خود را در زیر زمین پیدا کنند. دندان‌های نیش گرازهای بدبو، در هر دو آرواره‌ی بالا و پایین رشد کرده و در یکدیگر قفل می‌شوند و از تکان خوردن آرواره‌ها در راستای افقی جلوگیری می‌کنند. این دندان‌ها برای دفاع و زیر و رو کردن خاک در هنگام یافتن ریشه‌ی گیاهان به‌کار گرفته می‌شوند. گرازهای بدبو افزون بر حس بویایی، شنوایی خوبی دارند، ولی بینایی آنان کم‌وبیش کم‌توان است. این جانوران مایع بدبویی را از غده‌هایی که در پشت‌شان جای گرفته‌اند، برای نشانه‌گذاری زیستگاه به‌کارگیری می‌کنند. از همین روی گرازهای بدبو نامیده می‌شوند. گونه‌های خانواده‌ی گرازان بدبو، گروه‌زیست، روزگرد و همه‌چیزخوارند. همچنین همه‌ی آنان سُم‌رو هستند و بر روی نوک انگشتان پا راه می‌روند. این جانوران ۲ انگشت بزرگ در هر یک از پاهای خود دارند که با سُم بزرگی پایان می‌یابند. همچنین آنان دارای ۲ انگشت یا سُم کوچک و کاهش یافته هستند که بالاتر از ۲ سُم بزرگ و اصلی جای گرفته‌اند و در زمین‌های نرم به‌کار گرفته می‌شوند. سُم، پوششی سخت در نوک انگشتان پای پستانداران سُم‌دار است که از جنس کراتین ساخته شده و از بخش نرم ته پاهای آنان در برابر آسیب‌ها جلوگیری می‌کند. در این نوشته با ۳ گونه‌ی این خانواده آشنا می‌شویم.
سرده‌ی لب‌سفیدها Tayassu
نام: گراز بدبوی لب‌سفید White-lipped peccary
نام علمی: Tayassu pecari
پایندگی: گونه‌ی آسیب‌پذیر (EX - EW - CR - EN - VU - NT - LC - DD - NE) (بر پایه‌ی سیاهه‌ی سرخ IUCN)
زیستگاه: درختچه‌زارهای بیابانی، درخت‌زارهای خشک و جنگل‌های بارانی جنوب کشور مکزیک در جنوب آمریکای شمالی، سراسر آمریکای مرکزی (به‌جز کشور السالوادور) و آمریکای جنوبی (تا شمال کشور آرژانتین)
اندازه: وزن ۲۵ تا ۴۰ کیلوگرم، سر و بدن به درازای ۹۰ تا ۱۳۹ سانتی‌متر، دُم به درازای ۳ تا ۶ سانتی‌متر، بلندای بدن تا شانه‌ها ۴۰ تا ۶۰ سانتی‌متر
نگاره: Irene Domhoff
سرده‌ی چاکویی‌ها Catagonus
نام: گراز بدبوی چاکویی Chacoan peccary
نام علمی: Catagonus wagneri
پایندگی: گونه‌ی در دسترس آسیب (EX - EW - CR - EN - VU - NT - LC - DD - NE) (بر پایه‌ی سیاهه‌ی سرخ IUCN)
زیستگاه: منطقه‌های خشک دشت گرن چاکو در شمال غربی کشور آرژانتین، شمال غربی پاراگوئه و جنوب بولیوی در آمریکای جنوبی
اندازه: وزن ۳۰ تا ۴۳ کیلوگرم، سر و بدن به درازای ۹۶ تا ۱۱۷ سانتی‌متر، دُم به درازای ۳ تا ۱۰ سانتی‌متر، بلندای بدن تا شانه‌ها ۵۲ تا ۶۹ سانتی‌متر
نگاره: Arias_Saul
سرده‌ی یقه‌دارها Pecari
نام: گراز یقه‌دار (گراز طوقی) Collared peccary
نام علمی: Dicotyles tajacu
پایندگی: گونه‌ی با کم‌ترین نگرانی (EX - EW - CR - EN - VU - NT - LC - DD - NE) (بر پایه‌ی سیاهه‌ی سرخ IUCN)
زیستگاه: جنگل‌ها، درخت‌زارها، بیابان‌ها، درختچه‌زارهای خشک، گرم‌دشت‌ها، سبزه‌زارهای گرمسیری یا نیمه‌گرمسیری و سبزه‌زارهای تندابی جنوب غربی کشور آمریکا و بیشتر کشور مکزیک در جنوب آمریکای شمالی، سراسر آمریکای مرکزی و شمال، شرق و مرکز آمریکای جنوبی (تا شمال آرژانتین)
اندازه: وزن ۱۴ تا ۳۱ کیلوگرم، سر و بدن به درازای ۸۰ تا ۱۰۵ سانتی‌متر، دُم به درازای ۲ تا ۴/۵ سانتی‌متر، بلندای بدن تا شانه‌ها ۳۰ تا ۵۰ سانتی‌متر
نگاره: John McCormick
(آشنایی بیشتر با گراز یقه‌دار یا گراز طوقی)
بن‌مایگان: wikipedia - animaldiversity
گردآوری: فرتورچین
