نام: گراز زگیل‌دار بیابانی Desert warthog
نام علمی: Phacochoerus aethiopicus
فرمان‌رو: جانوران
شاخه: طنابداران
رده: پستانداران
راسته: جفت‌سم‌سانان
زیرراسته: گرازسانیان
خانواده: گرازان
زیرخانواده: خوکیان
سرده: زگیل‌داران
پایندگی: گونه‌ی با کم‌ترین نگرانی (EX - EW - CR - EN - VU - NT - LC - DD - NE) (بر پایه‌ی سیاهه‌ی سرخ IUCN)
زمان زیست: دوره‌ی پلیستوسن (۲/۵۸ تا ۰/۰۱۱۷ میلیون سال پیش) تا دوره‌ی هولوسن (۱۱۷۰۰ سال پیش تاکنون)
زیستگاه: گرم‌دشت‌ها و منطقه‌های خشک باز مرکز و شرق کشور کنیا، غرب سومالی و جنوب شرقی اتیوپی در منطقه‌ی شاخ قاره‌ی آفریقا
زندگانی: ۷ تا ۱۸ سال
سن بلوغ: ۱۲ تا ۱۸ ماهگی
زادآوری: زنده‌زا، ۱ تا ۸ نوزاد، با ۱۶۰ تا ۱۷۵ روز زمان بارداری
خوراک: همه‌چیزخواری، ولی بیشتر گیاهان همچون سبزه‌ها، درختچه‌ها، زمین‌ساقه‌ها، ریشه‌ها، تجه‌ها، پیازها، میوه‌ها، برگ‌ها، گل‌ها و پوست درختان، شکار حشرات، همچنین لاشه‌ی جانوران
شکارگران: آدمی، شیر، پلنگ، یوزپلنگ و کفتار خال‌دار
رنگ: قهوه‌ای تا قهوه‌ای تیره
اندازه: وزن ۴۵ تا ۱۳۵ کیلوگرم، سر و بدن به درازای ۱۰۰ تا ۱۴۵ سانتی‌متر، دُم به درازای ۴۵ سانتی‌متر، بلندای بدن تا شانه‌ها ۷۵ سانتی‌متر
درباره‌ی جانور: گراز زگیل‌دار بیابانی جانوری روزگرد و گروه‌زیست است. گرازهای زگیل‌دار بیابانی در سه گروه زندگی می‌کنند: نرهای بالغ، گله‌ی نرهای جوان و گله‌ی ماده‌ها و بچه‌های‌شان. نرهای بالغ به‌جز زمان زادآوری تنهازیست هستند. این جانوران بدنی تنومند، پاهایی کم‌وبیش کوتاه، دُمی دراز، خزی کم‌پشت و یالی در پشت و در راستای ستون مهره‌ها دارند. همچنین آنان گردنی کوتاه و کلفت، سری بزرگ، گوش‌هایی بزرگ و چشمانی کم‌وبیش کوچک دارند. گرازهای زگیل‌دار بیابانی دارای ۳ جفت زگیل یا برآمدگی استخوانی هستند که بر این پایه‌اند: زگیل‌های زیرچشمی که در نرها تا ۱۵ سانتی‌متر رشد می‌کنند. زگیل‌های پیش‌چشمی که در ماده‌ها رشد نمی‌کنند و زگیل‌های زیرآرواره‌ای که دارای موهای سفید هستند. گرازهای زگیل‌دار بیابانی دارای پوزه‌ای دراز و استوانه‌ای هستند که با استخوان‌های ویژه‌ی پیش‌دماغی و یک دیسک غضروفی در نوک توانمند شده است. آنان حس بویایی بسیار نیرومندی دارند، به‌گونه‌ای که می‌توانند با آن خوراک خود را در زیر زمین پیدا کنند. دندان‌های نیش عاج‌مانند گرازهای نر، در هر دو آرواره‌ی بالا و پایین رشد فراوانی کرده و به‌سوی بالا و بیرون خمیده شده‌اند. دندان‌های نیش گرازهای ماده نیز کوتاه‌ترند. این دندان‌ها برای دفاع و زیر و رو کردن خاک در هنگام یافتن ریشه‌ی گیاهان به‌کار گرفته می‌شوند. گرازهای زگیل‌دار بیابانی افزون بر حس بویایی، شنوایی خوبی دارند، ولی بینایی آنان کم‌وبیش کم‌توان است. همچنین آنان برای خنک شدن و نگهداری از پوست‌شان در برابر خورشید و همچنین دور کردن حشرات گزنده، در آب شناور شده یا بدن‌شان را با گل می‌پوشانند. این جانوران سُم‌رو هستند و بر روی نوک انگشتان پا راه می‌روند. گرازهای زگیل‌دار بیابانی ۲ انگشت بزرگ در هر یک از پاهای خود دارند که با سُم بزرگی پایان می‌یابند. همچنین آنان دارای ۲ انگشت یا سُم کوچک و کاهش یافته هستند که بالاتر از ۲ سُم بزرگ و اصلی جای گرفته‌اند و در زمین‌های نرم به‌کار گرفته می‌شوند. سُم، پوششی سخت در نوک انگشتان پای پستانداران سُم‌دار است که از جنس کراتین ساخته شده و از بخش نرم ته پاهای آنان در برابر آسیب‌ها جلوگیری می‌کند.
بن‌مایگان: wikipedia - animaldiversity
نگاره: Alan Harpe - George Pagos
گردآوری: فرتورچین
