«جورج واشینگتن» نخستین رئیس­ جمهور آمریکا، یک روز در حالی که سوار اسب بود، از خیابانی می‌گذشت. در گوشه‌ی خیابان، سه رفتگر با زحمت زیاد سعی می‌کردند تیری بزرگ را بلند کنند، اما به‌علت سنگینی، قادر به انجام آن کار نبودند. مردی دیگر در حالی که دست‌های خود را به کمر زده بود، بالای سر آن‌ها ایستاده بود و نگاه می‌کرد و گاهی هم فرمان می‌داد.
جورج واشینگتن پیش آمد و گفت: آقا، اگر شما به این کارگران زحمتکش کمک کنید، این کار زودتر و بهتر انجام می‌گیرد.
آن مرد با تکبر و بی‌اعتنایی پاسخ داد: من رفتگر نیستم. من سررفتگرم و فقط باید مراقب اجرای کار باشم.
جورج واشینگتن بدون این‌که چیزی بگوید، به کناری رفت و از اسب پیاده شد. اسب را به درختی بست و سپس خودش به کمک رفتگران شتافت و با مساعدت آن‌ها، کار انجام گرفت. آن‌گاه نزد سررفتگر آمد و به حال احترام ایستاد و در حالی که دست خود را به علامت سلام نظامی بالا برده بود، گفت: آقای سررفتگر، من جورج واشینگتن رئیس­ جمهور آمریکا هستم!
و بعد سوار اسب شد و از آن‌جا رفت.
سررفتگر از وحشت بر خود لرزید و تغییر حال وی، کارگران را متوجه ساخت. وقتی جریان را از سررفتگر پرسیدند، پاسخ داد: رئیس­ جمهور امروز بزرگ‌ترین درس را به من آموخت و آن این بود که همکاری با دیگران نه تنها از قدر و قیمت انسان کم نمی‌کند، بلکه بر ارزش وی می‌افزاید.

نگاره: Gilbert Stuart (commons.wikimedia.org)
گردآوری: فرتورچین