نام: فلامینگوی بزرگ Greater flamingo
نام علمی: Phoenicopterus roseus
فرمان‌رو: جانوران
شاخه: طنابداران
رده: پرندگان
راسته: بال‌آتشی‌سانان
خانواده: بال‌آتشیان
سرده: بال‌آتشی‌ها
پایندگی: گونه‌ی با کم‌ترین نگرانی (EX - EW - CR - EN - VU - NT - LC - DD - NE) (بر پایه‌ی سیاهه‌ی سرخ IUCN)
پیدایش: دوره‌ی چاتین یا الیگوسن پسین (۲۸/۴ تا ۲۳/۰۳ میلیون سال پیش)
زیستگاه: دریاچه‌های قلیایی یا لب‌شور یا آب شور همیشگی و پای‌رودهای کشورهای ایران، هند، سری‌لانکا، نپال، مالدیو، بنگلادش، کامبوج، پاکستان، افغانستان، ترکمنستان، ازبکستان، قزاقستان، عربستان، اسرائیل، کویت، عمان، قطر، سوریه، امارات، یمن، بحرین، عراق، اردن و فلسطین در قاره‌ی آسیا، کشورهای ترکیه، ارمنستان، آذربایجان، قبرس، فرانسه، جبل الطارق، یونان، ایتالیا، روسیه، اسپانیا، مقدونیه شمالی، پرتغال و اسلوونی در قاره‌ی اروپا و کشورهای آنگولا، بوروندی، کیپ ورد، کومور، جیبوتی، اریتره، اتیوپی، گامبیا، گینه، گینه‌ی بیسائو، کنیا، لیبی، ماداگاسکار، مالاوی، مایوت، مراکش، موزامبیک، سائوتومه و پرنسیپ، سیشل، سیرالئون، سومالی، تانزانیا، تونس، اوگاندا، صحرای غربی، زامبیا، زیمبابوه، الجزایر، بوتسوانا، مصر، موریتانی، نامیبیا، سنگال و آفریقای جنوبی در قاره‌ی آفریقا
زندگانی: ۲۰ تا ۳۰ سال (بیشینه ۵۰ سال) (دربند ۶۰ تا ۸۴ سال)
سن بلوغ: ۵ تا ۶ سالگی
زادآوری: تخم‌گذار، ۱ تخم، با ۲۷ تا ۳۱ روز زمان ماندن در تخم (فلامینگوهای بزرگ سالی یک‌بار زادآوری می‌کنند.)
خوراک: شکار نرم‌تنان، سخت‌پوستان همچون آرتمیا سالینا (میگوی آب شور) و لارو حشرات همانند لارو پشه‌های بی‌نیش و همچنین جلبک‌های دیاتوم و دانه‌ها همچون برنج
شکارگران: آدمی (تخم‌ها و جوجه‌ها: لک‌لک مارابو، کاکاییان به‌ویژه کاکایی پازرد و کلاغ‌ها (سرده‌ای از خانواده‌ی کلاغان)
رنگ: سفید گراینده به صورتی، دارای نوکی صورتی با سر سیاه و پاهایی صورتی، همچنین دارای بال‌های سرخ و شاهپرنخستین‌ها و شاهپردومی‌های سیاه (فلامینگوهای جوان با پرهای سرخ گراینده به خاکستری از تخم بیرون می‌آیند، ولی فلامینگوهای بالغ با خوردن باکتری‌های آبزی و رنگ‌دانه‌ی بتا-کاروتن که زرد-نارنجی‌ست و در پلانکتون‌های جانوری و گیاهی یافت می‌شود، به‌رنگ‌های صورتی روشن تا سرخ روشن درمی‌آیند.)
اندازه: وزن ۲ تا ۴ کیلوگرم، بدن به درازای ۱۱۰ تا ۱۵۰ سانتی‌متر، بازه‌ی میان دو سر بال‌ها ۱۴۰ تا ۱۷۰ سانتی‌متر
درباره‌ی جانور: فلامینگوی بزرگ یا بال‌آتشی بزرگ، بزرگ‌ترین و گسترده‌ترین گونه‌ی خانواده‌ی بال‌آتشیان است. همچنین فلامینگوی بزرگ پرنده‌ای روزگرد و بسیار گروه‌زیست است. این پرندگان در دسته‌هایی با هزاران فلامینگو زندگی می‌کنند. آنان کوچ‌رو هستند و همیشه به‌دنبال سرزمین‌هایی با خوراک فراوان، به‌ویژه در زمان زادآوری، می‌گردند. این پرندگان بدنی بزرگ و کشیده دارند. همچنین آنان گردنی بلند و خمیده، سری کوچک و نوکی خمیده دارند. این فلامینگوها دارای بال‌هایی بزرگ و پاهایی بلند، باریک و پرده‌دار هستند. آنان در زمان استراحت روی یک پای خود می‌ایستند. زانوی پای فلامینگوهای بزرگ به بدن‌شان بسیار نزدیک است و از میان پرهای‌شان دیده نمی‌شود. آن بخش از پای این پرندگان که به عقب خم می‌شود، زانو نبوده و مچ پای آنان است.
فلامینگوهای بزرگ به آرامی راه می‌روند و زمانی که سر و نوک خود را در آب کم‌ژرف فرو برده‌اند، به‌دنبال خوراک می‌گردند. پاهای بلند این پرندگان این توانایی را به آنان می‌دهد تا در ژرفای بیشتر آب راه بروند. با آن‌که فلامینگوهای بزرگ پرندگانی آبزی و شناگرانی توانا هستند، ولی بیشتر زمان‌ها این توانایی را به‌کار نگرفته و شنا نمی‌کنند. همچنین فلامینگوهای بزرگ پروازکنندگانی نیرومند هستند. آنان در پرواز، پاها و گردن خود را کشیده و کمی پایین‌تر از بدن‌شان نگه می‌دارند. سرعت پرواز این پرندگان ۵۰ تا ۶۰ کیلومتر در ساعت است. فلامینگوهای بزرگ بیش از ۳۵ درصد از زمان خود را سرگرم پرآرایی یا پاک‌سازی پرهای‌شان می‌کنند. آنان این کار را با نوک آغشته به روغن به‌دست آمده از غده‌های چربی‌شان انجام می‌دهند.
فلامینگوهای بزرگ پالیده‌خوار هستند و خوراک خود را فیلتر می‌کنند. به جاندارانی که خوراک خود را از راه پالایش آب فراهم می‌کنند پالیده‌خوار گفته می‌شود. فلامینگوهای بزرگ به‌هنگام خوردن خوراک برای چندین ساعت در روز، نوک خود را وارونه نگه می‌دارند. سپس خوراک خود را فیلتر کرده و مواد ناخواسته را از نوک خود بیرون می‌ریزند. نوک این پرندگان برای جدا کردن گل‌ولای از خوراکی که می‌خورند، سازگار شده است. فیلتر کردن خوراک، با ساختارهای مویی‌مانند به‌نام لاملاها یا تیغک‌ها که آرواره‌ی پایین را می‌پوشانند و زبان بزرگ و زبر آنان انجام می‌شود. با آن‌که فلامینگوهای بزرگ گرایش بیشتری به نوشیدن آب شیرین دارند، ولی می‌توانند آب شور را نیز بنوشند. آنان نمک آب را از غده‌هایی که در زیر چشمان‌شان جای گرفته، از بدن‌شان بیرون می‌ریزند.
بن‌مایگان: wikipedia - animaldiversity
نگاره: Daniel Field - Jose A. Campos
گردآوری: فرتورچین