لودویک، برادر آلفرد فوت کرده بود، اما روزنامه‌ها به اشتباه گمان بردند که فرد فوت شده آلفرد است. از این رو زمانی که او روزنامه‌های صبح را ورق می‌زد، از تیتر صفحه‌ی اصلی شگفت زده شد: «آلفرد نوبل، سوداگر مرگ و کسی که مرگ‌آورترین سلاح بشر یعنی دینامیت را اختراع کرد، عصر دیروز چشم از جهان فرو بست.»
آلفرد از این‌که دیدگاه دیگران در مورد خود را این‌گونه دیده بود بسیار ناراحت شد. او که سال‌ها زندگی خود را وقف علم شیمی کرده بود، نمی‌خواست بعد از مرگ او را با این عنوان یاد کنند. بنابراین تصمیم گرفت وصیتنامهی خود را تغییر دهد. وصیتنامهی نوبل به شرح زیر بود:
کلیه دارایی‌های نقدشدنی اینجانب باید صرف امور زیر شود:
این سرمایه باید توسط مجریان وصیتنامهی اینجانب، برای خرید اوراق بهادار مطمئن سرمایه‌گذاری شود تا از سود آن هر ساله به افرادی که در سال‌های آینده به حال بشریت بهترین بهره‌ها را به ارمغان می‌آورند جوایزی اعطا شود. سود حاصل از سرمایه‌ی مذکور باید به پنج قسمت مساوی تقسیم شده و به پنج مورد زیر اختصاص یابد:
یک قسمت به شخصی که به مهمترین کشف یا اختراع در زمینه‌ی فیزیک دست زده باشد؛ یک قسمت به شخصی که به مهمترین کشف یا پیشرفت در زمینه‌ی شیمی دست زده باشد؛ یک قسمت به شخصی که به مهمترین کشف در زمینه‌ی فیزیولوژی یا پزشکی دست زده باشد؛ یک قسمت به شخصی که در عرصه‌ی ادبیات، باارزش‌ترین اثر را با گرایشی آرمان‌گرایانه خلق کرده باشد؛ و یک قسمت به شخصی که برای ایجاد برادری در میان ملت‌ها و انحلال یا کاهش نیروهای نظامی یا برگزاری یا حمایت از همایش‌های صلح‌طلبانه بزرگترین و بهترین کار را انجام می‌دهد.
جوایز فیزیک و شیمی باید توسط فرهنگستان علوم سوئد؛ جوایز فیزیولوژی و پزشکی توسط مؤسسه کارولین در استکهلم؛ جوایز ادبیات توسط فرهنگستان استکهلم و جوایز قهرمانان صلح توسط کمیته‌ای که توسط استورتینگ انتخاب شده اهدا شوند. خواسته‌ی آشکار من این است که در اهدای این جوایز، ملیت شخص مورد توجه قرار نگیرد تا صرف نظر از آن‌که او اهل اسکاندیناوی است یا نه، شایسته‌ترین فرد این جایزه را دریافت کند.
بنابراین آلفرد نوبل با تصمیمی قاطع و درست، کاری کرد که بعد از مرگ از یک سوداگر مرگ به فردی که نامش هر ساله به‌عنوان بنیانگذار جایزه‌ای جهانی یاد می‌شود تبدیل شود.
نگاره: Commons.wikimedia.org
گردآوری: فرتورچین
