مجله‌ی اینترنتی روز تازه

سدید عوفی در جوامع الحکایات آورده که بهرام شاه، پسر سلطان مسعود غزنوی، حاکمی به غور فرستاد، و او بر غوریان ظلم بسیار کرد. آخر، غوریی پای‌افزار پوشیده، پیاده به غزنین رفت و از آن ظالم دادخواهی کرد.

دنباله‌ی نوشته

قبل از پریدن، فکر می‌کردم از همه بیچاره‌ترم، اما وقتی که خودم را از بالای ساختمان پرت کردم... در طبقه‌ی دهم، زن و شوهر به ظاهر مهربانی را دیدم که با خشونت مشغول دعوا بودند...

دنباله‌ی نوشته

مهاجمان محتاج دلیل نبودند. تنها دلیل‌شان این بود که او در خانواده‌ی یهودی به دنیا آمده بود. نازی‌ها به خانه‌اش ریختند و او و افراد خانواده‌اش را دستگیر کردند. آنان را مانند گله‌ی گوسفند پیش انداختند.

دنباله‌ی نوشته

در زمان‌های قدیم، مرد راهزنی که خیلی زرنگ و چابک بود، سالیانه فقط یک‌بار و به تنهایی راهزنی می‌کرد و بقیه‌ی سال را با پولی که به‌دست می‌آورد، می‌گذراند. این مرد زرنگ نقشه‌ای داشت.

دنباله‌ی نوشته

روزی روزگاری، تاجری که دکان بزرگی در بازار داشت، دو شاگرد هم سن و سال را در همان سالی که این دکان را خرید به‌کار گرفت. تاجر به یکی از شاگردان ماهی پنجاه سکه و به دیگری ماهی دویست و پنجاه سکه...

دنباله‌ی نوشته

داستان در مورد خانم و آقای «اودا» هست. آن‌ها دختربچه‌ی تازه متولد شده‌ی‌شان را آن‌چنان زشت و بدقیافه تلقی می‌کردند که حاضر نبودند او را به دوستان و اقوام خود نشان دهند.

دنباله‌ی نوشته

پسر کوچکی وارد داروخانه شد. کارتن جوش شیرین کوچکی را به سمت تلفن هل داد و روی آن رفت تا دستش به دکمه‌های تلفن برسد و شروع به گرفتن شماره‌ای هفت رقمی کرد. مسئول داروخانه متوجه پسر بود.

دنباله‌ی نوشته

گفتم: شما برید، منم میام الان. سرِ حوصله یه لیوان نسکافه از فلاسک ریختم و مانتوی سفیدمو پوشیدم و گوشیمم برداشتم و سلانه سلانه از پله‌ها رفتم پایین. توی پاگرد طبقه‌ی اول دیدمش، از همراهای بیمارا بود لابد.

دنباله‌ی نوشته

آقا مرتضی رو توی کوچه پیدا کردم! زمستون سیزده سال پیش، پشت یکی از پنجره‌های خونه‌ی پدری نشسته بودم و آسمون برفی رو نگاه می‌کردم که صدای ناله‌ای توجهم رو جلب کرد.

دنباله‌ی نوشته

عمو تراب هفتاد و سه سالش است ولی قبراق است و قلچماق. همین امروز، که روز گرم خردادی آخرین سال قرن چهاردهم خورشیدی است، به خواست بچه‌هایش به دیدنش رفته بودم تا راضی‌اش کنم...

دنباله‌ی نوشته